شعر بازگشت نیلوفرانه از بهرام اردبیلی :
در بی کرانگی ِ اُخرایی
آواز نی لبک ها را
گل های همیشه بهار
از یاد نمی برند.
شاید
دمیدن نفسی
در استوانه های غمگین
رسیدن بهاری را
ناباورانه
مکرر می کند !
برای جاری ِ جریانی
کز آغوشی به آغوش دیگر
پر می گیرد
سبکی موج دریا
انکار بازگشت نیلوفرانه خواهد بود !
اگر هوای گریستن داری
با من
در این بهار
به بدرقه ی نیلوفرانه بیا.
از بهرام اردبیلی
سرود ششم احمد شاملو
شگفتا
که نبودیم
عشقِ ما
در ما
حضورِمان داد.
پیوندیم اکنون
آشنا
چون خنده با لب و اشک با چشم
واقعه‌ی نخستین دمِ ماضی.
غریویم و غوغا اکنون،
نه کلامی به مثابهِ مصداقی
که صوتی به نشانه‌ی رازی.
هزار معبد به یکی شهر...
بشنو:
گو یکی باشد معبد به همه دهر
تا من آنجا برم نماز
که تو باشی.
چندان دخیل مبند که بخشکانی‌ام از شرمِ ناتوانی خویش:
درختِ معجزه نیستم
تنها یکی درختم
نوجی در آبکندی،
و جز اینم هنری نیست
که آشیانِ تو باشم،
تختت و
تابوتت.
یادگاریم و خاطره اکنون. ــ
دو پرنده
یادمانِ پروازی
و گلویی خاموش
یادمانِ آوازی.
شعر درختانی را از خواب بیرون می آورم از احمدرضا احمدی :
شعر شبانه از احمد شاملو
دریغا انسان
که با دردِ قرونَش خو کرده بود؛
دریغا!
این نمی‌دانستیم و
دوشادوش
در کوچه‌های پُر نَفَسِ رزم
فریاد می‌زدیم.
خدایان از میانه برخاسته بودند و،
دیگرنامِ انسان بود
دستمایه‌ی افسونی که زیباترینِ پهلوانان را
به عُریان کردنِ خونِ خویش
انگیزه بود.
دریغا انسان که با دردِ قرونَش خو کرده بود!
با لرزشی هیجانی
چونان کبوتری که جُفتَش را آواز می‌دهد
نامِ انسان را فریاد می‌کردیم
و شکفته می‌شدیم
چنان چون آفتابگردانی
که آفتاب را
با دهانِ شکفتن
فریاد می‌کند.
لوح پنجم (به حمید عرفان) از بهرام اردبیلی :
فراق بالی برای نشستن
اینگونه که تو می مردی
کرکسی
نشسته بر لا شه ی همزاد
آیا اینگونه زیباست روز و شب
می نشینی و جدا می کنی
ماه دلبخواه ؟می شناسمت
به بادیه های خاموش
یادبودی اگر هست
دامن آب و آتشند
در بال فرشتگان
می بینمت
ای نوباوه ی جنگلها
در باد
بی پروا
که می ترکاند
بن هر چیزی را
کرکس صحرا ها
لوح نهم (به بیژن الهی) از بهرام اردبیلی :
بر آمداز آتش سنگ
از عریانی ی باد و زمین
خاکستر پنهان
حلزونی از آهن فراهم ساخت
بی سرو دم
که رخشان بود
به روزان دراز و کمش
ورای سپیدیش را
چرخ نخورد
و به نز دیکترین فاصله
گم گشت یادگار
شعر قصه ی پریا از احمد شاملو
یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود
لخت و عور تنگ غروب سه تا پری نشسه بود.
زار و زار گریه می کردن پریا
مث ابرای باهار گریه می کردن پریا.
گیس شون قد کمون رنگ شبق
از کمون بلن ترک
از شبق مشکی ترک.
روبروشون تو افق شهر غلامای اسیر
پشت شون سرد و سیا قلعه افسانه پیر.
از افق جیرینگ جیرینگ صدای زنجیر می اومد
از عقب از توی برج ناله ی شبگیر می اومد...
" - پریا! گشنه تونه؟
پریا! تشنه تونه؟
پریا! خسته شدین؟
مرغ پر بسته شدین؟
چیه این های های تون
گریه تون وای وای تون؟ "
شعر شب بدون تو چگونه تمام میشود ؟ از احمدرضا احمدی :
شب
بدون تو
چگونه تمام میشود ؟
شاخه های شکسته ی
گل های نرگس را
در لیوان آب
گذاشتم
بدون تو
در مهتاب
شمشادهای سبز
از رنگ آبی مهتاب
آبی رنگ شده بودند
ما برای عابران
از عقاید گذشته
می گفتیم
در همان زیرزمین نمور
که زندگی می کردم
به تو
گفتم :
دست هایت را
برای من
بگذار و برو
من می توانم
بدون تو
با سایه های
دستهای تو
روی دیوار
زندگی کنم
کودکان
با لپ های قرمز
در باران
به دنبال توپ سفید
می دوند
کاش
تو بودی
که در باران
به این کودکان
بوسه و عیدی
میدادی
