شعر آفتاب از احمد شاملو

شعر آفتاب از احمد شاملو :

ا چشم ها ز حیرت این صبح نابجای

خشکیده بر دریچه خورشید چهار طاق

بر تارکِ سپیده این روز پا به زای

دستان بسته ام را آزاد کردم از زنجیرهای خواب

                                                       فریاد بر کشیدم

   اینک چراغ معجزه

    مردم تشخیص نیم شب را از فجر در چشم های کور دلیتان

                                                   سویی بجای اگر مانده است آنقدر

تا از کیسه تان نرفته تماشا کنید خوب در آسمان شب پرواز آفتاب را

با گوش های نا شنواییتان این تُرفه بشنوید

                                     در نیم پرده شب آواز آفتاب را

دیدیم گفتندخلق نیمی پرواز روشنش را آری

                       نیمی به شادی از دل فریاد بر کشیدند

                                         با گوش جان شنیدیم آواز روشنش را

باری من با دهانی حیرت گفتم:

                              ای یاوه یاوه یاوه!

                                         خلایق مستید و منگ !

                                                     یا به تظاهر تزویر میکنید؟

لوح هفتم (به مهری فروتن) از بهرام اردبیلی

لوح هفتم (به مهری فروتن) از بهرام اردبیلی :

لاشخو رانی که 

بر گهواره ها گمارده ایم 

اژدهای بی گردن 

در سوزن رود می پلکد 

تمام جانورانی که 

از آب می خشکند

به سایه ی دیواری 

به خواب رفته اند 

کودک 

با قنداق پشت گلی 

گاهواره 

به قارچهای مهلک می نشیند 

به خواب رفته اند 

دایگان فرشتگان 

در پر در ناها 

به زمستانی 

دور می شود از گهواره 

تا خواب در ناها را 

بیا لاید 

شعر عشق از احمد شاملو

شعر عشق از احمد شاملو

زیباترین حرفت را بگو

شکنجه ی پنهان ِ سکوت ات را آشکاره کن

و هراس مدار از آنکه بگویند

ترانه یی بی هوده می خوانید

چرا که ترانه ی ما

ترانه ی بی هوده گی نیست

چرا که عشق

حرفی بیهوده نیست .

 

حتی بگذار آفتاب نیز بر نیاید

به خاطر ِ فردای ما اگر

بر ماش منتی ست ؛

چرا که عشق

خود فرداست

خود همیشه است .

شعر امروز صبرم تمام شد از احمدرضا احمدی

شعر امروز صبرم تمام شد از احمدرضا احمدی 

امروز صبرم تمام شد 

توانستم دو گل را

از بوته های شمعدانی جدا کنم

دو گل را از بوته های شمعدانی جدا کردم

در لابلای صفحات کتاب گذاشتم

تا برای پیری ام اندوخته باشد 

این صفحات کتاب با عقاید کهنه و پوسیده

در پیری به من کمکی نخواهد کرد 

در پیری فقط امیدم 

به این دو گل شمعدانی است 

ترانه آبی از احمد شاملو

ترانه آبی از احمد شاملو :

قیلوله ناگزیر

در طاق طاقی ِ حوضخانه،

                         تا سالها بعد

                                       آبی را

                                        مفهومی از وطن دهد.

امیر زاده ای تنها

       با تکرار ِ چشمهای بادام ِ تلخش

                     در هزار آئینه شش گوش ِ کاشی.

لالای نجوا وار ِ فـّواره ای خُرد

که بر وقفه ی خواب آلوده ی  اطلسی ها

                                                  می گذشت

           تا سالها بعد

                        آبی را

                             مفهومی ناآگاه از وطن دهد.

امیر زاده ای تنها

     با تکرار چشمهای بادام تلخش

          در هزار آئینه شش گوش کاشی.

روز

   بر نوک پنجه می گذشت

           از نیزه های سوزان نقره 

                          به کج ترین سایه،

   تا سالها بعد

        تکـّرر آبی را

                  عاشقانه

            مفهومی از وطن دهد .

طاق طاقی های قیلوله

   و نجوای خواب آلوده فــّواره ئی مردد

                     بر سکوت اطلسی های تشنه،

     و تکرار ِ نا باورِ هزاران بادام ِتلخ

                   در هزار آئینه شش گوش کاشی

سالها بعد

سالها بعد

   به نیمروزی گرم

                   ناگاه

                    خاطره دور دست ِ حوضخانه.

   آه امیر زاده کاشی ها

                            با اشکهای آبی ات . . . !

لوح چهارم (به هوشنگ چهار لنگی) از بهرام اردبیلی

لوح چهارم (به هوشنگ چهار لنگی) از بهرام اردبیلی :

به آمد او در کدام است 

سبز یا سایه 

نور های قرمز 

پایان گرفته اند 

و معنا ندارد 

طرح لبانش 

می رود آهسته و لرزان 

به آب دادن گوسپندان 

اما این باد نام دارد و ازجنس دیگرست 

رنگ ماتم اضحی 

به آمدِ ما در چیست 

به آمدِ او در کدام 

کوتاه کنم این مرگ 

که تا مژه برهم زدم 

صاعقه بر او زد 

شعر تک سلولیِ ساعت از رزا جمالی

شعر تک سلولیِ ساعت از رزا جمالی :

 

چیزی به اشتباه می میرد

و آفتاب که نم برداشته است ، خیس و مات است

اگر به  این خطوط ادامه دهم؛

آن شیء منجمد که اسیرِ دست توست  به اشتباه می لغزد

و گرنه چندی ست که روز به پایان رسیده است.

 

پوک به خانه که می رسم

چندی به مکعب ها خیره ام

جریان ِ ساکنِ آب بود

و آفتاب که نم بر نمی داشت

بر سپیدی این همه کاغذ

بر رخت های پیرم که گریه کرده بودم !

 

عناصری جزء به جزء که به من وابسته اند

و از خونِ من رنگ می گیرند.

این سرزمین که بی وقفه بر من می بارد!

و ماه که هنوز پهناور است .

 

اینجا بر دیرک باریکی یخ بسته ام

و برای ِ توست که زمان را به رودخانه ریخته ام

زمان هوسِ تندی بود که از دستم رفت !

این لحظه ها که به آسانی پاک می شوند...

 

به کبودی این دیوار می مانیم

من و این رختِ تاریک

که به جوی آب ریخته ایم.

  

گوساله ایست که از مرگ شیر می نوشد...

 

این چیست

که بر زمینه ای خنثی ته رنگ می گیرد؟

می شد رنگِ دیگری داشته باشد

روزهاست که به نخی بندم...

 

ماهی چروک که از سقف می افتد...

 

بوران است

در دور دست سنگی سست می شود

تصویری از انجماد که روی شیشه مانده است

پلی که اینجا شکسته است

و سکوت که روی نوارِ فلزی جاری ست

همه چیز قرار است که به نقطه ای کور بینجامد.

 

 

 

 

 

از مجموعه ی منتشر نشده ی " این ساعتِ شنی که به خواب رفته است..."

برای چه زیباست شب

شعر برای چه زیباست شب از احمد شاملو

اگر که بیهده زیباست شب

برای چه زیباست

 شب

برای که زیباست ؟ ــ

شب و

            رود ِ بی انحنای ستاره گان

که سرد می گذرد .

و سوگواران ِ دراز گیسو

                        بر دو جانب ِ رود

یاد آورد ِ کدام خاطره را

با قصیده ی نفس گیر ِ غوکان

 تعزیتی می کنند

به هنگامی که هر سپیده

به صدای هم آواز ِ دوازده گلوله

سوراخ

می شود ؟

اگر که بیهده زیباست شب

برای که زیباست شب

برای چه زیباست ؟