ترانه آبی از احمد شاملو

ترانه آبی از احمد شاملو :

قیلوله ناگزیر

در طاق طاقی ِ حوضخانه،

                         تا سالها بعد

                                       آبی را

                                        مفهومی از وطن دهد.

امیر زاده ای تنها

       با تکرار ِ چشمهای بادام ِ تلخش

                     در هزار آئینه شش گوش ِ کاشی.

لالای نجوا وار ِ فـّواره ای خُرد

که بر وقفه ی خواب آلوده ی  اطلسی ها

                                                  می گذشت

           تا سالها بعد

                        آبی را

                             مفهومی ناآگاه از وطن دهد.

امیر زاده ای تنها

     با تکرار چشمهای بادام تلخش

          در هزار آئینه شش گوش کاشی.

روز

   بر نوک پنجه می گذشت

           از نیزه های سوزان نقره 

                          به کج ترین سایه،

   تا سالها بعد

        تکـّرر آبی را

                  عاشقانه

            مفهومی از وطن دهد .

طاق طاقی های قیلوله

   و نجوای خواب آلوده فــّواره ئی مردد

                     بر سکوت اطلسی های تشنه،

     و تکرار ِ نا باورِ هزاران بادام ِتلخ

                   در هزار آئینه شش گوش کاشی

سالها بعد

سالها بعد

   به نیمروزی گرم

                   ناگاه

                    خاطره دور دست ِ حوضخانه.

   آه امیر زاده کاشی ها

                            با اشکهای آبی ات . . . !

برای چه زیباست شب

شعر برای چه زیباست شب از احمد شاملو

اگر که بیهده زیباست شب

برای چه زیباست

 شب

برای که زیباست ؟ ــ

شب و

            رود ِ بی انحنای ستاره گان

که سرد می گذرد .

و سوگواران ِ دراز گیسو

                        بر دو جانب ِ رود

یاد آورد ِ کدام خاطره را

با قصیده ی نفس گیر ِ غوکان

 تعزیتی می کنند

به هنگامی که هر سپیده

به صدای هم آواز ِ دوازده گلوله

سوراخ

می شود ؟

اگر که بیهده زیباست شب

برای که زیباست شب

برای چه زیباست ؟

 

شعر یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچ چی نبود از احمد شاملو

شعر زیبا یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچ چی نبود از احمد شاملو

یکی بود یکی نبود.

جز خدا هیچ‌چی نبود

زیر ِ این تاق ِ کبود،

نه ستاره

نه سرود

عموصحرا، تُپُلی

با دو تا لُپ ِ گُلی

پا و دستش کوچولو

ریش و روحش دوقلو

چپقش خالی و سرد

دلکش دریای ِ درد،

دَر ِ باغو بسّه بود

دَم ِ باغ نشسّه بود:

«ــ عموصحرا! پسرات کو؟»

«ــ لب ِ دریان پسرام.

دخترای ِ ننه‌دریارو خاطرخوان پسرام.

طفلیا، تنگ ِ غلاغ‌پر، پا کـِشون

خسته و مرده، میان

از سر ِ مزرعه‌شون.

تن ِشون خسّه‌ی ِ کار

دل ِشون مُرده‌ی ِ زار

دسّاشون پینه‌ تَرَک

لباساشون نمدک

پاهاشون لُخت و پتی

کج‌کلاشون نمدی،

می‌شینن با دل ِ تنگ

لب ِ دریا سر ِ سنگ

طفلیا شب تا سحر گریه‌کنون

خوابو از چشم ِ به‌دردوخته‌شون پس می‌رونن

توی ِ دریای ِ نمور

می‌ریزن اشکای ِ شور

می‌خونن ــ آخ که چه دل‌دوز و چه دل‌سوز می‌خونن! 

«ــ دخترای ِ ننه‌دریا! کومه‌مون سرد و سیاس

چش ِ امید ِمون اول به خدا، بعد به شماس

کوره‌ها سرد شدن

سبزه‌ها زرد شدن

خنده‌ها درد شدن

شعر همه‌ی ما اندک‌اندک تنها می‌شویم از احمدرضا احمدی

شعر همه‌ی ما اندک‌اندک تنها می‌شویم از احمدرضا احمدی :

همه ی ما 

اندک‌اندک تنها می‌شویم

یکی خود را در زلالی آب غرق می‌کند

آن یکی دلواپس عشق می‌شود 

و سکوت می‌کند

چون تسلیم شده است

آرام‌آرام تنهایی اسم می‌شود

اسم زمان می‌شود

اسم مکان می‌شود

اسم روزگار در بند می‌شود

اسم خیابان می‌شود

اسم زمستان می‌شود

همه‌ی ما حیران در بیمارستان

پرده‌ها را کنار می‌زنیم

که خورشید و ماه را ببینیم

اما خورشید و ماه 

مبدل به دو تکه سنگ

لغزان شده‌اند

همه‌ی ما 

اندک‌اندک 

تنها می‌شویم

شعر از نفرتی لبریز از احمد شاملو

شعر از نفرتی لبریز از احمد شاملو

ما نوشتیم و گریستیم

         ما خنده کنان به رقص بر خاستیم

                     ما نعره زنان از سر جان گذشتیم . . .

                                                  کسی را پروای ما نبود .

در دوردست مردی را به دار آویختند :

                                   کسی به تماشا سر بر نداشت

                                                   ما نشستیم و گریستیم

                    ما با فریادی

                       از قالب خود بر آمدیم .

شعر اما تو خود آنجا نبودی از احمدرضا احمدی

شعر اما تو خود آنجا نبودی از احمدرضا احمدی :

دست‌ها مال تو بودند

بازوها مال تو بودند

اما تو خود آنجا نبودی

چشم‌ها مال تو بودند

اما بسته بودند و پلک نمی‌زدند

خورشید دورتاب آنجا بود

ماه غلتان بر شانه‌های سپیده تپه ، آنجا بود

باد، آبگیر بردفورد آنجا بود

نور سبز رنگ زمستان آنجا بود

دهان تو آنجا بود

اما تو خود آنجا نبودی

هرکه سخن می‌گفت

کلامش را پاسخی نبود

ابرها فرولغزیدند

و خانه‌های آب کناران را ، در خود فروبردند

و آب خاموش بود

مرغ‌های دریایی خیره مانده بودند

دردی در کار نبود

رفته بود

رازی در کار نبود

حرفی در کار نبود

سایه خاکسترش را می پراکند

نعش تو بود

اما تو خود آنجا نبودی

هوا روی پوست نعش می لرزید

تاریکی درون چشم‌های نعش می‌لرزید

اما تو خود آنجا نبودی

شعر عابر از احمد شاملو

شعر عابر از احمد شاملو :

دیریست عابری نگذشته ست ازین کنار

کز شمع او بتابد نوری ز روزن ام .

فکرم به جست و جوی سحر راه می کشد

اما سحر کجا!

در خلوتی  که هست؛

نه شاخه ای زجنبش مرغی خورد تکان

نه باد روی بام و دری آه می کشد.

حتی نمی کند سگی از دور شیونی

حتی نمی کند خسی از باد جنبشی

غول سکوت می گزدم با فغان خویش

ومن درانتظار

که خواند خروس صبح!

کشتی به شن نشسته به دریای شب مرا

وز بندر نجات

چراغ امید صبح

سوسو نمی زند.

شعر امیدهای ناممکن از احمد رضا احمدی

شعر امیدهای ناممکن از احمد رضا احمدی :

ما امیدی نداریم

که باد شکوفه‌های سیب را

برای ما به ارمغان بیاورد

دانسته‌ایم

بدون شکوفه‌های سیب

بدون حرمان‌های زودرس

می‌توان

زندگی کرد

هرچه برای ما محبوب شد

در یخبندان شب

شکست

من بر باد نرفتم

اما خیابان‌های پاریس

باران‌های پاریس

آن تلویزیون سیاه و سفید

در مدخل مسافرخانه

که فیلم رؤیای شیرین

رنه کلر را نشان

می‌داد

مرا به آتش می‌کشد

چاره چیست

آیا باید فراموش

کرد

یا باید در شفافیت آب‌های ناممکن

به دنبال عکسش بود

که هنوز خنجری را که در سینه‌ی من

به یادگار گذاشته است

در سینه‌ی من مانده است

گاهی از جراحت خنجرش

از خواب می‌پرم

خیال می‌کنم

می‌خواهند مرا

به زور سوار آمبولانس

کنند

راستی نجات در چیست

در فراموشی

در خیرگی به شمع‌هایی که به پایان

می‌رسند

به یاد آوردن کافه‌های

جوانی در تهران، لندن، ژنو

نیویورک، بیروت

که با حضور زنان

تا بی‌نهایت وسعت

پیدا می‌کردند

و آینه‌هایی که جوانی مرا

نشان می‌دادند

پس

فراموشی است

فراموشی خواهد بود

ساده و حرمان‌زده

در باران مانده‌ام

فراموشی را به تنهایی

با خودم تکرار می‌کنم