شعر پایتخت عطش از احمد شاملو

شعر پایتخت عطش از احمد شاملو :

آفتاب آتش بی دریغ است 

                    و رویای آبشاران 

                                در مرز هر نگاه 

                                       بر در گاه هر ثقبه
 

                سایه ها 

                     روسبیان آرامشند. 

  

پیجوی آن سایه بزرگم  

 

            من که عطش خشک دشت را باطل می کند 

 
چه پگاه و چه پسین، 

                     اینجا نیمروز
 

مظهرهست است: 

                آتش سوزنده را رنگی و اعتباری نیست 
 

                        دروازه امکان بر باران بسته است
 

شن از حرمت رود و بستر شنپوش خشک رود 

  

                                   از وحشت هرگز سخن می گوید 

بوته گز به عبث سایه ئی در خلوت خویش می جوید  

              ای شب تشنه!  

 

                              خدا کجاست؟ 

شعر زیباترین حرف از احمد شاملو

شعر زیباترین حرف از احمد شاملو :

زیباترین حرفت را بگو

شکنجه ی پنهان ِ سکوت ات را آشکاره کن

و هراس مدار از آنکه بگویند

ترانه یی بی هوده می خوانید . ــ

چرا که ترانه ی ما

ترانه ی بی هوده گی نیست

چرا که عشق

حرفی بیهوده نیست .

 

حتی بگذار آفتاب نیز بر نیاید

به خاطر ِ فردای ما اگر

بر ماش منتی ست ؛

چرا که عشق

خود فرداست

خود همیشه است .

شعر هجرانی از احمد شاملو

شعر هجرانی از احمد شاملو :

سینِ هفتم 

             سیبِ سُرخی‌ست، 

حسرتا 

        که مرا
 

               نصیب
 

                     ازاین سُفره‌ی سُنّت 

                                            سروری نیست.

 

شرابی مردافکن در جامِ هواست،
 

شگفتا 

       که مرا
 

              بدین مستی 

                            شوری نیست.

شعر جادوی لبخند از احمد شاملو

شعر جادوی لبخند از احمد شاملو :

شما که زیبائید تا مردان

زیبایی را بستایند

و هر مردی که به راهی می شتابد

جادویی لبخندی از شماست

و هر مرد در آزادگی خویش

به زنجیر زرین عشقی ست پای بست

عشق تان را به ما دهید

شما که عشق تان زندگی ست!

و خشم تان را به دشمنان ما

شما که خشم تان مرگ است.

شعر از مرگ ‚ من سخن گفتم از شاملو

شعر از مرگ ‚ من سخن گفتم از شاملو :

چندان که هیاهوی سبز بهاری دیگر 

از فرا سوی هفته ها به گوش آمد،
 

                                   با برف کهنه  

                                           که می رفت
 

                                                       از مرگ من سخن گفتم.
 

و چندان که
 

      قافله در رسید و بار افکند 

      و به هر کجا بر دشت از گیلاس بنان 

                    آتشی عطر افشان بر افروخت،
 

                                    با آتشدان باغ
 

                                        از مرگ من سخن گفتم.
 

غبار آلود و خسته
  

               از راه دراز خویش
 

تابستان پیر چون فراز آمد در سایه گاه دیوار
 

                      به سنگینی یله داد
                       

                            و
                           

                                کودکان
 

شادی کنان گرد بر گردش ایستادند

سرود ششم احمد شاملو

سرود ششم احمد شاملو

شگفتا

        که نبودیم

عشقِ ما

            در ما

                  حضورِمان داد.

پیوندیم اکنون

آشنا

چون خنده با لب و اشک با چشم

 

واقعه‌ی نخستین دمِ ماضی.

 

 

غریویم و غوغا اکنون،

نه کلامی به مثابهِ مصداقی

که صوتی به نشانه‌ی رازی.

 

 

هزار معبد به یکی شهر...

 

بشنو:

گو یکی باشد معبد به همه دهر

تا من آنجا برم نماز

که تو باشی.

 

چندان دخیل مبند که بخشکانی‌ام از شرمِ ناتوانی‌ خویش:

درختِ معجزه نیستم

تنها یکی درختم

نوجی در آبکندی،

و جز اینم هنری نیست

که آشیانِ تو باشم،

تختت و

تابوتت.

 

 

یادگاریم و خاطره اکنون. ــ

 

دو پرنده

یادمانِ پروازی

و گلویی خاموش

یادمانِ آوازی.

شعر شبانه از احمد شاملو

شعر شبانه از احمد شاملو

دریغا انسان
               که با دردِ قرونَش خو کرده بود؛
                                     

                                                          دریغا!

این نمی‌دانستیم و

                        دوشادوش

                       

                            در کوچه‌های پُر نَفَسِ رزم

                             

                                                      فریاد می‌زدیم.

 
خدایان از میانه برخاسته بودند و،

                             دیگرنامِ انسان بود

         دستمایه‌ی افسونی که زیباترینِ پهلوانان را

                                        به عُریان کردنِ خونِ خویش 

                             

                                                                  انگیزه بود.

 
دریغا انسان که با دردِ قرونَش خو کرده بود!
 
          با لرزشی هیجانی

                 چونان کبوتری که جُفتَش را آواز می‌دهد

نامِ انسان را فریاد می‌کردیم

                   و شکفته می‌شدیم

                       چنان چون آفتابگردانی

                   

                                         که آفتاب را

                                            با دهانِ شکفتن

                 

                    فریاد می‌کند.

 
   

شعر قصه ی پریا از احمد شاملو

شعر قصه ی پریا از احمد شاملو

یکی بود یکی نبود

زیر گنبد کبود

لخت و عور تنگ غروب سه تا پری نشسه بود.

زار و زار گریه می کردن پریا

مث ابرای باهار گریه می کردن پریا.

گیس شون قد کمون رنگ شبق

از کمون بلن ترک

از شبق مشکی ترک.

روبروشون تو افق شهر غلامای اسیر

پشت شون سرد و سیا قلعه افسانه پیر.

 

از افق جیرینگ جیرینگ صدای زنجیر می اومد

از عقب از توی برج ناله ی شبگیر می اومد...

 

" - پریا! گشنه تونه؟

پریا! تشنه تونه؟

پریا! خسته شدین؟

مرغ پر بسته شدین؟

چیه این های های تون

گریه تون وای وای تون؟ "