شعر آفتاب از احمد شاملو

شعر آفتاب از احمد شاملو :

ا چشم ها ز حیرت این صبح نابجای

خشکیده بر دریچه خورشید چهار طاق

بر تارکِ سپیده این روز پا به زای

دستان بسته ام را آزاد کردم از زنجیرهای خواب

                                                       فریاد بر کشیدم

   اینک چراغ معجزه

    مردم تشخیص نیم شب را از فجر در چشم های کور دلیتان

                                                   سویی بجای اگر مانده است آنقدر

تا از کیسه تان نرفته تماشا کنید خوب در آسمان شب پرواز آفتاب را

با گوش های نا شنواییتان این تُرفه بشنوید

                                     در نیم پرده شب آواز آفتاب را

دیدیم گفتندخلق نیمی پرواز روشنش را آری

                       نیمی به شادی از دل فریاد بر کشیدند

                                         با گوش جان شنیدیم آواز روشنش را

باری من با دهانی حیرت گفتم:

                              ای یاوه یاوه یاوه!

                                         خلایق مستید و منگ !

                                                     یا به تظاهر تزویر میکنید؟

شعر عشق از احمد شاملو

شعر عشق از احمد شاملو

زیباترین حرفت را بگو

شکنجه ی پنهان ِ سکوت ات را آشکاره کن

و هراس مدار از آنکه بگویند

ترانه یی بی هوده می خوانید

چرا که ترانه ی ما

ترانه ی بی هوده گی نیست

چرا که عشق

حرفی بیهوده نیست .

 

حتی بگذار آفتاب نیز بر نیاید

به خاطر ِ فردای ما اگر

بر ماش منتی ست ؛

چرا که عشق

خود فرداست

خود همیشه است .

ترانه آبی از احمد شاملو

ترانه آبی از احمد شاملو :

قیلوله ناگزیر

در طاق طاقی ِ حوضخانه،

                         تا سالها بعد

                                       آبی را

                                        مفهومی از وطن دهد.

امیر زاده ای تنها

       با تکرار ِ چشمهای بادام ِ تلخش

                     در هزار آئینه شش گوش ِ کاشی.

لالای نجوا وار ِ فـّواره ای خُرد

که بر وقفه ی خواب آلوده ی  اطلسی ها

                                                  می گذشت

           تا سالها بعد

                        آبی را

                             مفهومی ناآگاه از وطن دهد.

امیر زاده ای تنها

     با تکرار چشمهای بادام تلخش

          در هزار آئینه شش گوش کاشی.

روز

   بر نوک پنجه می گذشت

           از نیزه های سوزان نقره 

                          به کج ترین سایه،

   تا سالها بعد

        تکـّرر آبی را

                  عاشقانه

            مفهومی از وطن دهد .

طاق طاقی های قیلوله

   و نجوای خواب آلوده فــّواره ئی مردد

                     بر سکوت اطلسی های تشنه،

     و تکرار ِ نا باورِ هزاران بادام ِتلخ

                   در هزار آئینه شش گوش کاشی

سالها بعد

سالها بعد

   به نیمروزی گرم

                   ناگاه

                    خاطره دور دست ِ حوضخانه.

   آه امیر زاده کاشی ها

                            با اشکهای آبی ات . . . !

برای چه زیباست شب

شعر برای چه زیباست شب از احمد شاملو

اگر که بیهده زیباست شب

برای چه زیباست

 شب

برای که زیباست ؟ ــ

شب و

            رود ِ بی انحنای ستاره گان

که سرد می گذرد .

و سوگواران ِ دراز گیسو

                        بر دو جانب ِ رود

یاد آورد ِ کدام خاطره را

با قصیده ی نفس گیر ِ غوکان

 تعزیتی می کنند

به هنگامی که هر سپیده

به صدای هم آواز ِ دوازده گلوله

سوراخ

می شود ؟

اگر که بیهده زیباست شب

برای که زیباست شب

برای چه زیباست ؟

 

شعر یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچ چی نبود از احمد شاملو

شعر زیبا یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچ چی نبود از احمد شاملو

یکی بود یکی نبود.

جز خدا هیچ‌چی نبود

زیر ِ این تاق ِ کبود،

نه ستاره

نه سرود

عموصحرا، تُپُلی

با دو تا لُپ ِ گُلی

پا و دستش کوچولو

ریش و روحش دوقلو

چپقش خالی و سرد

دلکش دریای ِ درد،

دَر ِ باغو بسّه بود

دَم ِ باغ نشسّه بود:

«ــ عموصحرا! پسرات کو؟»

«ــ لب ِ دریان پسرام.

دخترای ِ ننه‌دریارو خاطرخوان پسرام.

طفلیا، تنگ ِ غلاغ‌پر، پا کـِشون

خسته و مرده، میان

از سر ِ مزرعه‌شون.

تن ِشون خسّه‌ی ِ کار

دل ِشون مُرده‌ی ِ زار

دسّاشون پینه‌ تَرَک

لباساشون نمدک

پاهاشون لُخت و پتی

کج‌کلاشون نمدی،

می‌شینن با دل ِ تنگ

لب ِ دریا سر ِ سنگ

طفلیا شب تا سحر گریه‌کنون

خوابو از چشم ِ به‌دردوخته‌شون پس می‌رونن

توی ِ دریای ِ نمور

می‌ریزن اشکای ِ شور

می‌خونن ــ آخ که چه دل‌دوز و چه دل‌سوز می‌خونن! 

«ــ دخترای ِ ننه‌دریا! کومه‌مون سرد و سیاس

چش ِ امید ِمون اول به خدا، بعد به شماس

کوره‌ها سرد شدن

سبزه‌ها زرد شدن

خنده‌ها درد شدن

شعر از نفرتی لبریز از احمد شاملو

شعر از نفرتی لبریز از احمد شاملو

ما نوشتیم و گریستیم

         ما خنده کنان به رقص بر خاستیم

                     ما نعره زنان از سر جان گذشتیم . . .

                                                  کسی را پروای ما نبود .

در دوردست مردی را به دار آویختند :

                                   کسی به تماشا سر بر نداشت

                                                   ما نشستیم و گریستیم

                    ما با فریادی

                       از قالب خود بر آمدیم .

شعر عابر از احمد شاملو

شعر عابر از احمد شاملو :

دیریست عابری نگذشته ست ازین کنار

کز شمع او بتابد نوری ز روزن ام .

فکرم به جست و جوی سحر راه می کشد

اما سحر کجا!

در خلوتی  که هست؛

نه شاخه ای زجنبش مرغی خورد تکان

نه باد روی بام و دری آه می کشد.

حتی نمی کند سگی از دور شیونی

حتی نمی کند خسی از باد جنبشی

غول سکوت می گزدم با فغان خویش

ومن درانتظار

که خواند خروس صبح!

کشتی به شن نشسته به دریای شب مرا

وز بندر نجات

چراغ امید صبح

سوسو نمی زند.

شعر ما شکیبا بودیم از احمد شاملو

شعر ما شکیبا بودیم از احمد شاملو:

       و این است آن کلامی که ما را به تمامی 

                                          وصف می تواند کرد ...

ما شکیبا بودیم 

به شکیبایی بشکه یی بر گذرگاهی نهاده ؛

                  که نظاره می کند با سکوتی درد انگیز

             خالی شدن سطل های زباله را در انباره خویش

و انباشته شدن را 

از انگیزه های مبتذل ِ شادیِ گربه گان و سگانِ بی صاحبِ کوی ،

         و پوزه ی ره گذاران را 

                  که چون از کنارش می گذرند 

           به شتاب 

                       در دست مال هایی از درون و برونِ بشگه پلشت تر

 

       پنهان می شود . 

ای محتضران 

   که امیدی وقیح ، خون به رگ هاتان می گردانَد !

                                   من از زوال سخن نمی گویم 

[ یا خود از شما _ که فتحِ زوال اید 

و وحشت های قرنی چنین آلوده ی نامرادی و نامردی را آن گونه به دنبال می کشید

 

که ماده سگی بوی تندِ ما چه گی اش را . ]

                 من از آن امیدِ بی هوده سخن می گویم

                                       که مرگ نجات بخشِ شما را 

                                                     به امروز و فردا می افکَنَد :

    _ مسافری که به انتظار و امیدش نشسته اید 

              از کجا که هم از نیمه ی راه باز نگشته باشد  ؟