لوح دوم (به علی بودات) از بهرام اردبیلی :
آتش ِکورسو_زن
در خیمه های بنفش
می شود که بگوئیم
سالها خاموش خواهیم بود
و به لبخندی خیره می شویم
می شودکه بگوییم
سنگهای رنگ به باد داده
معنای ما را دارند
زنانگی آشکار ست
در قیامت ماه
و کبود گونه و بنفش
همچنان که ما
پیرانه می خندیم
ما را سنگسار می کند
تنها توکبود می شود
و ما
بی تو باز می گردیم
به آخور خیمه
