شعر آفتاب از احمد شاملو

شعر آفتاب از احمد شاملو :

ا چشم ها ز حیرت این صبح نابجای

خشکیده بر دریچه خورشید چهار طاق

بر تارکِ سپیده این روز پا به زای

دستان بسته ام را آزاد کردم از زنجیرهای خواب

                                                       فریاد بر کشیدم

   اینک چراغ معجزه

    مردم تشخیص نیم شب را از فجر در چشم های کور دلیتان

                                                   سویی بجای اگر مانده است آنقدر

تا از کیسه تان نرفته تماشا کنید خوب در آسمان شب پرواز آفتاب را

با گوش های نا شنواییتان این تُرفه بشنوید

                                     در نیم پرده شب آواز آفتاب را

دیدیم گفتندخلق نیمی پرواز روشنش را آری

                       نیمی به شادی از دل فریاد بر کشیدند

                                         با گوش جان شنیدیم آواز روشنش را

باری من با دهانی حیرت گفتم:

                              ای یاوه یاوه یاوه!

                                         خلایق مستید و منگ !

                                                     یا به تظاهر تزویر میکنید؟

شعر امروز صبرم تمام شد از احمدرضا احمدی

شعر امروز صبرم تمام شد از احمدرضا احمدی 

امروز صبرم تمام شد 

توانستم دو گل را

از بوته های شمعدانی جدا کنم

دو گل را از بوته های شمعدانی جدا کردم

در لابلای صفحات کتاب گذاشتم

تا برای پیری ام اندوخته باشد 

این صفحات کتاب با عقاید کهنه و پوسیده

در پیری به من کمکی نخواهد کرد 

در پیری فقط امیدم 

به این دو گل شمعدانی است 

ترانه آبی از احمد شاملو

ترانه آبی از احمد شاملو :

قیلوله ناگزیر

در طاق طاقی ِ حوضخانه،

                         تا سالها بعد

                                       آبی را

                                        مفهومی از وطن دهد.

امیر زاده ای تنها

       با تکرار ِ چشمهای بادام ِ تلخش

                     در هزار آئینه شش گوش ِ کاشی.

لالای نجوا وار ِ فـّواره ای خُرد

که بر وقفه ی خواب آلوده ی  اطلسی ها

                                                  می گذشت

           تا سالها بعد

                        آبی را

                             مفهومی ناآگاه از وطن دهد.

امیر زاده ای تنها

     با تکرار چشمهای بادام تلخش

          در هزار آئینه شش گوش کاشی.

روز

   بر نوک پنجه می گذشت

           از نیزه های سوزان نقره 

                          به کج ترین سایه،

   تا سالها بعد

        تکـّرر آبی را

                  عاشقانه

            مفهومی از وطن دهد .

طاق طاقی های قیلوله

   و نجوای خواب آلوده فــّواره ئی مردد

                     بر سکوت اطلسی های تشنه،

     و تکرار ِ نا باورِ هزاران بادام ِتلخ

                   در هزار آئینه شش گوش کاشی

سالها بعد

سالها بعد

   به نیمروزی گرم

                   ناگاه

                    خاطره دور دست ِ حوضخانه.

   آه امیر زاده کاشی ها

                            با اشکهای آبی ات . . . !

لوح چهارم (به هوشنگ چهار لنگی) از بهرام اردبیلی

لوح چهارم (به هوشنگ چهار لنگی) از بهرام اردبیلی :

به آمد او در کدام است 

سبز یا سایه 

نور های قرمز 

پایان گرفته اند 

و معنا ندارد 

طرح لبانش 

می رود آهسته و لرزان 

به آب دادن گوسپندان 

اما این باد نام دارد و ازجنس دیگرست 

رنگ ماتم اضحی 

به آمدِ ما در چیست 

به آمدِ او در کدام 

کوتاه کنم این مرگ 

که تا مژه برهم زدم 

صاعقه بر او زد 

شعر تک سلولیِ ساعت از رزا جمالی

شعر تک سلولیِ ساعت از رزا جمالی :

 

چیزی به اشتباه می میرد

و آفتاب که نم برداشته است ، خیس و مات است

اگر به  این خطوط ادامه دهم؛

آن شیء منجمد که اسیرِ دست توست  به اشتباه می لغزد

و گرنه چندی ست که روز به پایان رسیده است.

 

پوک به خانه که می رسم

چندی به مکعب ها خیره ام

جریان ِ ساکنِ آب بود

و آفتاب که نم بر نمی داشت

بر سپیدی این همه کاغذ

بر رخت های پیرم که گریه کرده بودم !

 

عناصری جزء به جزء که به من وابسته اند

و از خونِ من رنگ می گیرند.

این سرزمین که بی وقفه بر من می بارد!

و ماه که هنوز پهناور است .

 

اینجا بر دیرک باریکی یخ بسته ام

و برای ِ توست که زمان را به رودخانه ریخته ام

زمان هوسِ تندی بود که از دستم رفت !

این لحظه ها که به آسانی پاک می شوند...

 

به کبودی این دیوار می مانیم

من و این رختِ تاریک

که به جوی آب ریخته ایم.

  

گوساله ایست که از مرگ شیر می نوشد...

 

این چیست

که بر زمینه ای خنثی ته رنگ می گیرد؟

می شد رنگِ دیگری داشته باشد

روزهاست که به نخی بندم...

 

ماهی چروک که از سقف می افتد...

 

بوران است

در دور دست سنگی سست می شود

تصویری از انجماد که روی شیشه مانده است

پلی که اینجا شکسته است

و سکوت که روی نوارِ فلزی جاری ست

همه چیز قرار است که به نقطه ای کور بینجامد.

 

 

 

 

 

از مجموعه ی منتشر نشده ی " این ساعتِ شنی که به خواب رفته است..."

شعر از نفرتی لبریز از احمد شاملو

شعر از نفرتی لبریز از احمد شاملو

ما نوشتیم و گریستیم

         ما خنده کنان به رقص بر خاستیم

                     ما نعره زنان از سر جان گذشتیم . . .

                                                  کسی را پروای ما نبود .

در دوردست مردی را به دار آویختند :

                                   کسی به تماشا سر بر نداشت

                                                   ما نشستیم و گریستیم

                    ما با فریادی

                       از قالب خود بر آمدیم .

لوح دوم (به علی بودات) از بهرام اردبیلی

لوح دوم (به علی بودات) از بهرام اردبیلی :

آتش ِکورسو_زن 

در خیمه های بنفش 

می شود که بگوئیم 

سالها خاموش خواهیم بود 

و به لبخندی خیره می شویم 

می شودکه بگوییم 

سنگهای رنگ به باد داده 

معنای ما را دارند 

زنانگی آشکار ست 

در قیامت ماه 

و کبود گونه و بنفش 

همچنان که ما 

پیرانه می خندیم 

ما را سنگسار می کند 

تنها توکبود می شود 

و ما 

بی تو باز می گردیم 

به آخور خیمه 

شعر اما تو خود آنجا نبودی از احمدرضا احمدی

شعر اما تو خود آنجا نبودی از احمدرضا احمدی :

دست‌ها مال تو بودند

بازوها مال تو بودند

اما تو خود آنجا نبودی

چشم‌ها مال تو بودند

اما بسته بودند و پلک نمی‌زدند

خورشید دورتاب آنجا بود

ماه غلتان بر شانه‌های سپیده تپه ، آنجا بود

باد، آبگیر بردفورد آنجا بود

نور سبز رنگ زمستان آنجا بود

دهان تو آنجا بود

اما تو خود آنجا نبودی

هرکه سخن می‌گفت

کلامش را پاسخی نبود

ابرها فرولغزیدند

و خانه‌های آب کناران را ، در خود فروبردند

و آب خاموش بود

مرغ‌های دریایی خیره مانده بودند

دردی در کار نبود

رفته بود

رازی در کار نبود

حرفی در کار نبود

سایه خاکسترش را می پراکند

نعش تو بود

اما تو خود آنجا نبودی

هوا روی پوست نعش می لرزید

تاریکی درون چشم‌های نعش می‌لرزید

اما تو خود آنجا نبودی